Τα καταπιεσμένα συναισθήματα έχουν την τάση να επιστρέφουν με άλλη μορφή για να μας δηλώσουν την παρουσία τους. Όσο και να προσπαθούμε να τα αγνοήσουμε ή να τα αποβάλλουμε σαν κάτι το ενοχλητικό, σαν κάτι το ξένο από εμάς αυτά συνηθίζουν να επανέρχονται μέσα από ενοχλητικά συμπτώματα.
Μια πολύ συνηθισμένη μορφή τους είναι οι κρίσεις πανικού. Αυτές έχουν το χαρακτήρα μιας αιφνίδιας επίθεσης άγχους κατακλυσμιαίας, που μας καταβάλλει και μας παραλύει σε σημείο να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε ή να νιώθουμε ότι μπορεί και να πεθάνουμε. Το συναίσθημα είναι εκεί για να μας θυμίζει ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί και ότι ακόμα και αν νομίζουμε ότι τα έχουμε όλα υπό τον έλεγχό μας κάτι μας διαφεύγει. Είναι η φωνή μέσα μας που εξεγείρεται, όταν για καιρό δεν ακούμε τις βαθύτερες φωνές μας. Είναι κάποιο κομμάτι του εαυτού μας που αφήνουμε στην άκρη και έρχεται για να πει ότι είναι παρόν.
Μπορεί να συνδέεται με συγκεκριμένες καταστάσεις όπως π.χ. μπροστά από ένα στρεσογόνο γεγονός κάτι που πιέζουμε τον εαυτό μας να υποστεί ή και όχι να έρχεται λίγο πριν τον ύπνο. Όποια και αν είναι η αιτιολογία το σίγουρο είναι ότι επηρεάζει την ζωή του ατόμου σε σημείο που μειώνεται η ποιότητα της ζωής του.
Το να ξεκινάμε να ακούμε τις εσωτερικές φωνές μας και να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματα που είτε καταπιέζουμε είτε αγνοούμε αποτελεί μια καλή αρχή στο να εμπεριέξουμε όλα αυτά τα κομμάτια μας που εξεγείρονται.